yüzüne bakmaya doyamadığım 12 yaşında masum bir genç kız çocuğu.
yüzü tablo gibi boyalıydı, rujlanmiş allanıp pullanmış.. saçlarına da sürmüşler boya ...
elinde telefonu selfi mi çeksin yoksa henüz 2 yaşında olan oğlumun oyuncaklarını mı karıştırıp hayal dünyasına mı dönsün bilemedi.
öyle şaşkındı ki çocuk muydu kadın mı o boyalar ile.
birazdan yıkadık boyalarını. laf lafı açtı , Çok sıkılıyormuş evde, okuldan gelince televizyonu da tüketmiş, tablet elinde bir sağ bir sol koltuk...
hadi örgü örelim dedim, bilmiyorum ki dedi biraz gülerek biraz şaşkın "hem ne yapıcam ki dedi "
hadi atkı yapalım sana dedim, ama o sırada ayrılık vakti geldi sarıldık ayrıldık.
annesiyle eve gitmeden ip şiş almışlar, çok heyecanlıymış.
ama teşfik neşesi kısa sürmüş devam etmemiş (ettirilmemiş) yine bir sağ bir sol koltuk tabletle gezmişler.
kimin niçin nerede nasıl ne yapacağı zerre kadar haddim değil ama üzüldüm içlendim.
şimdiki müfredatı bilmiyorum, bizim zamanımızda ilk okulda el-işi dersi vardı.
tarhana çorbası pişirir örgü örer halı dokurduk. dedem de çiviler ile halı tezgahı yapmıştı bana.
severdik de, hem tatlı sert mecburduk ta işin ucu ders notu.
şimdi bakıyorum ne çok değer katmış bize el becerileri, başarmanın sevinci, üretkenlik, sabır ve teknolojiden uzak zihin temizliği.
umarım her nesil de böyle mutlu bahseder ilk gençliğinden.
ben oğluma atkı bere, olursa hayvanına giysi ve halı dokumayı öğreteceğim.
ona erken yaş döneminde vereceğim anne hediyesi mümkün olduğunca teknolojiden uzak el becerisi olacak..
canım dan canım küçük misafirimin yaşına geldiğinde teknolojiyi çoktan tüketmiş olmasını istemiyorum.
ipe boncuk dizme 16. aydan itibaren başlangıç için tavsiye edilen en verimli aktivitelerden biridir.
çocukluk arkadaşım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder